Het is een koude ochtend wanneer ik aanbel bij het gezin. Ik ben er al een paar dagen en vandaag is de dag waarop het kindje voor het eerst in bad gaat. Voor veel ouders is dit een spannend en mooi moment.
Papa doet vrolijk open en mama is nog lekker boven met de kleine. Samen met papa ga ik naar boven om de nacht te bespreken: alles is goed gegaan. Ik kijk vragend naar hen en vraag wie de gelukkige gaat zijn die hun kindje voor het eerst in bad gaat doen vandaag. Ze beslissen dat papa de eer krijgt.
De papa heeft in het verleden een ongeluk gehad in het verkeer waardoor zijn linkerarm een stuk minder goed werkt dan voorheen. Hij kan vrijwel alles, al kunnen sommige handelingen iets langer duren. Het gaat voornamelijk om zijn hand,die heft niet alle kracht. Toch ziet hij dit niet als een handicap en daarom wil hij natuurlijk ook graag zijn kindje in bad doen. Ook ik zie daar geen problemen in en we gaan het gewoon proberen!
We gaan samen alles klaarzetten en ik laat vooraf zien hoe hij zijn kindje vast moet pakken. Papa en mama zitten samen in een heerlijke bubbel tijdens het verzorgen van hun kindje en ik sta er als een vlieg op de muur bij. Af en toe geef ik waar nodig aanwijzingen, maar hetgaat geweldig!
Hij pakt zijn zoontje, laat hem langzaam in het water glijden om te wennen. Dit gaat ruim een minuut goed, tot ik hem ineens wat onhandig zie doen. Hij probeert zelf om weer grip te krijgen op de situatie, maar ik zie dat dat hem niet lukt.
Terwijl ik hem aanbied om het over te nemen, verliest hij zijn kracht en de kleine glipt kopje onder. Toch reageert niemand geschrokken en rustig hijs ik samen met papa het kindje boven water. Hij hoest een keer en kijkt zo van 'hé papa, wat doe je nou?'
Ik maak de grap dat hij gelijk goed heeft leren zwemmen. Natuurlijk wil ik niet gelijk het kindje van papa afpakken en het hem af laten maken. Ik stel voor om het kindje op zijn andere arm te leggen. Dat gaat perfect!
Uiteindelijk heeft hij het badmoment mooi af kunnen maken en is niemand echt geschrokken van wat er gebeurd is. Ook het kindje lijkt er geen last van te hebben.
Een handicap hoeft absoluut geen reden te zijn om iets niet te kunnen doen, soms is het slechts zoeken naar de juiste manier. Het was heel mooi om te zien hoe het jonge gezin dit oploste en vooral ook niet in paniek raakte. Achteraf hebben we hier ook nog flink om kunnen lachen.